Pippi gaat een dagje weg

Ik was op reis en zat in de trein vertelde Pippi en juist terwijl de trein in volle vaart reed, kwam er een koe door het open raampje naar binnen vliegen met een grote koffer. Die ging op de bank tegenover mij zitten en ging in zijn spoorboekje bladeren om te zien hoe laat we in Hoofdorp zouden zijn. ''Dat was werkelijk eigenaardig" zei tante Laura vriendelijk.

En toen lag hij daar.De grote blauwe knuffel. Door alle haast waren zij hem vergeten.Verloren op een bank naast mij. En nu dan? zie je in zijn ogen, wat moet ik nu? Je blijft hier niet alleen zeg ik in gedachten en online via mijn telefoon zet ik jou op Internet. Een handig systeem als Internet moet je in dit geval meteen inschakelen. Dat Internet nu ook op je mobiele telefoon is was 10 jaar geleden niet te bedenken . Laat staan een telefoon die je altijd bij je hebt.  Vandaag de dag kunnen we er niet meer buiten. En de eigenaar van dit lieve wezentje ook niet, want zeg nou zelf, een knuffel en een mobiele telefoon is niet met elkaar te vergelijken toch? Want knuffels zijn van toen en nu. Zijn om jou gedachten te delen. Om jou te beschermen en samen in verdriet en geluk te zijn. Gelukkig kwam daar de oplossing! De conducteur kwam langs en keek om zich heen. Jij keek de conducteur aan en je las in zijn ogen dat hij jou zocht. Met liefde droeg ik jou over aan deze lange man en kom jij veilig weer thuis. Ik voelde me even verloren maar op de terug weg kreeg ik dit monsterlijke vriendje mee!