Ik werd wakker door de regen op mijn dakraam. Het gaf een herfstidee in deze lentedagen. Voor mij een feest omdat ik zó van de herfst houd .Ik had een lange werkdag voor de boeg en na alle aandacht voor mezelf fietste ik naar het begin van de dag .Het was een dag vol praten,obeserveren en spelen. De tijd tikte door en kon ik weer op de zadel richting huis .De zon brak door en mensen gingen zich erna kleden .Eindelijk het shirt met korte mouwen en jurk met bloten benen. Mijn winterjas werd warmer en ik bedacht me dat ik toch eens opzoek moet gaan naar een jas voor dit jaargetijde. Naar de supermarkt voor wat 'kleine boodschappen' en een prachtig bos bloemen kwam in mijn winkelwagen terecht . Om mezelf toch in lentesferen te brengen en omdat ik roze niet kan weerstaan. Lopend met mijn fiets richting huis voelde ik me rijk met de bos en terwijl ik dat dacht kwam om de hoek vandaan een man met baard en versleten kleren. Hij slofte en keek me aan. Misschien zag hij de blijdschap ik mij en kon hij zich niet voorstellen dat dat nog bestond. Blij zijn met kleine dingen. Want hoe kan hij blij zijn als hij alleen maar overleven moet? Dan zie je de lentestralen niet door de schaduw heen. In mijn tuin lag een roze bloem alleen en versleten. Net zoals de man op het pad. Ik raapte het bloemetje op en gaf het de kans om te overleven. Wie weet komt deze kans ook ooit eens voor hem en vele anderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten